(choć w wersji patologicznej) jest prawdziwa. Mówiąc to, mam na myśli jej uczucia, zachowania i sposób myślenia (albo nie-myślenia).
Mamy tu przykład nastolatki, która wkraczając w okres dorastania zaczyna pragnąć więcej uwagi, być przebojową i lubianą. Przez to zatraca swoje dotychczasowe ,,ja".
Tracy najpierw pisała wiersze, uczyła się dobrze, wydawała się łagodną, wrażliwą dziewczyną. Jednak obserwując otoczenie i porównując z nim siebie w końcu poczuła się nudziarą. I to mogło również wyniknąć z jej zaburzonego poczucia własnej wartości.

,,Przyjaźń" z Evie wprowadziła ją w nowy świat. Z początku kolorowy. Tracy przekonała się, że nie jest nudziarą, a nawet podoba się rówieśnikom, że może prowadzić to szalone, buntownicze życie. Łaknęła tej ekscytacji, zabawy i ją dostała. Razem z kopnięciem w twarz.
Swoje szczęście uzależniła od Evie, bo przy niej czuła się fajna, przebojowa, a jednocześnie bezkarna.
Bez niej czuje się nikim. Nie miała nawet własnego zdania. Jej zduszona wrażliwość znalazła ujście np. w samookaleczaniu.
Tracy pokierowana tylko przez Evie, sama zmierzała do autodestrukcji.

I tu jest odpowiedź, dlaczego niektóre dorastające słodkie dziewczynki, przepoczwarzają się w małe potwory, których rodzice nie poznają.
Desperackie pragnienia bycia w centrum uwagi, lub po prostu zauważonym. Ludzkie pragnienie bycia lubianym. Marzenie wyrwania się z nudnej codzienności. Chęć zaimponowania znajomym. Itp...

Potem się dojrzewa. Po przejściu tego etapu, wiele ludzi patrząc wstecz może sobie powiedzieć ,,ale byłem głupim gówniarzem".
Nie wszyscy wiadomo, ale cześć na pewno.

Oczywiście istnieje wiele mądrych nastolatków, ale patrząc na Tracy (pomijając patologiczne sceny) myślę, że wiele ludzi może się z nią utożsamić.

Kończę te wywody.